Wat wil ik?
Dit is de belangrijkste vraag die ik de vrouwen die bij mij komen leer.
Wat wil ik?
Hoe vaak vraag jij je dit af?
Zo af en toe? Wekelijks? Bijna nooit? Maandelijks? Soms? Dagelijks? Duizend keer per dag?
Ik hoop voor jou op een van de twee laatste punten, maar helaas vragen de meeste mensen zich dit bijna nooit of maar af en toe zich af.
En waarom? Ja waarom eigenlijk?
Waarom zou je niet bij alles wat je doet even stil kunnen staan om na te gaan of je datgene wel echt wilt? Waarom is dat wat jij wilt eigenlijk zo onbelangrijk in onze maatschappij?
Vind je het zelf überhaupt wel belangrijk om je bij alles af te vragen: Wat wil ik?
Vind jij jezelf überhaupt wel belangrijk? Of nog beter, wat vind jij eigenlijk van jezelf?
En wat denk je dat anderen van je vinden? Hoe zullen ze over je denken? Hoe kom je op anderen over? Hoe belangrijk is dat voor jou?
Wil je graag een ander tevreden en te vriend houden? Wil je graag dat een ander vindt dat je hard werkt? Dat je goed je best doet? Dat je een bikkel bent? Dat je een leuk persoon bent? Dat je doet wat je denkt dat de ander van je verwacht, dat je naar de ander luistert en dat je doet wat er van je gevraagd wordt?
De meeste vrouwen die bij me komen zijn zo hard bezig met hun aandacht op hun omgeving te richten, om maar iedereen (onbewust) tevreden te houden, dat ze daardoor geen aandacht meer voor zichzelf overhouden en dus geen rekening houden met de vraag: Wat wil ik?
Gelukkig voor hun komen ze dan bij mij terecht 😉 en leer ik ze weer bij zichzelf te komen.
Hun focus te verleggen van op iedereen om zich heen naar zichzelf. Weer contact met zichzelf te kunnen maken. Hun grenzen zo weer aan te velen. Überhaupt (weer) te gaan voelen.
En zo uiteindelijk weer zichzelf de vraag te kunnen en mogen stellen bij alles! wat ze doen: Wat wil ik?
En hierdoor ook weer de volgende vragen voor zichzelf te kunnen beantwoorden: Wie ben ik, wat kan ik en wat voel ik.
De oplossing klinkt zo simpel (en met de juiste begeleiding is dat het ook), maar is het niet vreemd dat zoveel mensen hier mee worstelen?
Zoveel mensen krijgen tegenwoordig een burn-out… en wanneer krijg je in het algemeen een burn-out? Als je over je grenzen heen gaat. En dat heeft niets met alleen maar werk te maken, ook privé. Je bent op je werk en in je privé situatie nu eenmaal een en dezelfde persoon!
Maar goed, doordat je elke keer over je grenzen heen gaat, vraag je je dus ook elke keer niet! af: Wat wil ik.
Of in ieder geval handel je daar dan niet naar, anders zou je je grenzen wel aangeven 😉
Hoe komt het dan toch dat het voor veel mensen zo lastig is om hun grenzen aan te geven? Of zelfs om ze überhaupt zelf te weten en te voelen? Waar komt dat vandaan?
Kijk ik ga bij elke vrouw die bij me komt naar de basis van het probleem. Hoe komt het dat je je grenzen niet aangeeft, niet voelt, niet weet? Wat zit daar achter? En vooral wat heb je er voor nodig om wel je grenzen te gaan voelen, ervaren en aangeven?
Maar dit komt dus bij elke vrouw die bij me komt weer terug.
Maar wat als we nou eens naar de basis van het algemene probleem gaan kijken en daar wat aan zouden kunnen gaan doen? Hoe komt het toch dat mensen het zo lastig vinden om hun grenzen aan te geven? Om te voelen en weten wat ze willen? Om vooral met een ander bezig te zijn in plaats van met jezelf?
Kijk, iedereen heeft zijn eigen opvoeders en leefomgeving enz en dat is bij ieder kind verschillend.
Maar wat de meeste kinderen wel gemeen hebben is dat ze vanaf 4 jaar naar school gaan.
School, een systeem waar je kinderen van alles kunt leren.
Maar ook een systeem waarin kinderen (onbewust!) leren dat het niet belangrijk is wat ze zelf willen, voelen of denken…
Hmmm, wat is dat nou voor iets raars? Wat vindt je er van om dit zo te lezen?
Het gaat er op school namelijk om dat je als kind datgene doet wat de leraar op dat moment van je verwacht.
Wil je lekker buiten spelen op het moment dat je moet leren spellen, helaas voor jou, maar je moet gewoon meedoen met de les…
Wordt je onzeker van de rekenlessen omdat je denkt dat je het niet kunt en daardoor niet meer wilt rekenen? Helaas voor jou, maar je moet gewoon meedoen met de les…
Vind je de geschiedenislessen super leuk en wil je er wel uren mee door gaan, helaas voor jou! Maar na een uurtje moet je weer interesse tonen in iets anders…
Worden alle prikkels van een klas met 25 of 30 kinderen je teveel en wil je even rust en alleen zijn, helaas voor jou, maar je moet gewoon meedoen met de les…
Eigenlijk moet je dus op elke moment interesse en zin hebben in datgene wat de leraar op dat moment van plan is. Heb je dat niet, wil je het dan niet, vind je het niet leuk, krijg je er buikpijn van, vind je het spannend, eng, of wil je juist uren doorgaan met het vorige lesonderdeel, helaas voor jou, je moet gewoon meedoen met de les..
Dit geeft dus eigenlijk aan dat het niet uitmaakt wat jij als kind op dat moment wilt, voelt of denkt. Het gaat er om dat jij meedoet met de rest. Dat jij doet wat de “baas” je op dat moment oplegt en wil je niet meedoen, spreek je de leraar tegen of ga je onrustig lopen te wiebelen of uit het raam lopen te staren, dan kan het nog zijn dat je nog straf krijgt ook…
Eigenlijk wordt je dus gewaardeerd om datgene te doen wat een ander op dat moment van je verwacht en daar wordt je dan ook nog eens op beoordeeld..
En nee, dit is zeker geen sneer naar de juffen en meesters, want ik geloof oprecht dat ze het beste met de kinderen voor hebben, maar ook zij zitten vast aan de regels van het schoolsysteem.
Het is vast allemaal ooit bedacht met goede redenen, maar wat denk jij wordt het niet eens tijd om dit systeem eens te veranderen?
Want hoe fijn zou het zijn als je in de basis gewoon goed bent zoals je bent? Dat je dit gewoon elke dag zo mag ervaren? Dat er naar je geluisterd wordt, dat wat jij vind denkt en voelt er toe doet?
En dat je daar niet eerst van alles voor hoeft te leren, te kunnen, te bewijzen en te doen?
Hoe fijn zou het zijn als er ruimte zou komen voor iedereen om zijn of haar antwoorden te leren vinden op de vragen: wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik en wat voel ik?
Waarom zouden we dat kinderen niet al leren als ze nog klein zijn? Waarom ontdekken de meeste mensen dit pas wanneer ze een jaar of 30 of ouder zijn? Is dit niet zonde van die jaren daarvoor?
Het leven draait er toch juist om om gelukkig te zijn? Maar als jij niet weet wat je wilt, denkt of voelt, hoe kun je dan wel weten wat je gelukkig maakt?
Kijk en al deze informatie die gaat over de kinderen in de wereld, die gaat eigenlijk ook over jou.
Over je innerlijke kind.
Hoe werd er met jou omgegaan toen je een kind was? Werd er naar je geluisterd? Mocht je zijn wie je bent? Mocht je doen wat je wilde of moest je perse doen wat een ander je opdroeg? Mocht je je gevoel tonen? Mocht je je uitten? Mocht je een weerwoord hebben? Mocht je feedback geven?
Wat zou jij willen voor dit innerlijke kind, dit deel van jou? Zou je naar jezelf willen gaan luisteren? Zou je willen voelen wat je voelt en zou jij je grenzen willen kunnen aangeven.
Dus met andere woorden, zou jij duizend keer per dag antwoord willen kunnen geven op de vraag: Wat wil ik?
En zou jij daardoor meer naar jezelf gaan luisteren, daarnaar gaan handelen en zo ook meer je stem gaan laten horen?
Het is oké om te zeggen wat je denkt, voelt en wilt ook al is een ander het er soms niet mee eens. Dat kan, want diegene heeft dan waarschijnlijk een ander antwoord op zijn of haar vraag: Wat wil ik. En dat is oke. Zolang je maar blijft communiceren, maar dat is weer een ander verhaal 😉
Dus, vraag jezelf maar eens duizend keer per dag af: Wat wil ik? Doe het maar eens, je bent het waard en..
je bent perfect, precies zoals je bent!