Het schijnt zo te zijn dat de eerste 7 jaren van je leven bepalend zijn voor hoe je de rest van je leven gaat leven. Hoe je op situaties zal gaan reageren, hoe je met dingen omgaat en hoe je dingen zal gaan verwerken. Uiteraard leer je steeds dingen bij, maar je basis blauwdruk wordt in die eerste jaren al grotendeels vastgelegd.
Daarin speelt je familie natuurlijk een zeer grote rol.
Hoe ben je opgegroeid? Welke normen en waarden kreeg je mee? Werd er naar je geluisterd? Hoe werd er met gevoelens omgegaan? Mochten die er zijn? Kon je echt kind zijn? Moest je je aanpassen aan je ouders? Was je mening wel of niet belangrijk? Was er een ziek gezinslid? Spelen er hele familiedrama’s? Kreeg je broer meer aandacht van je moeder dan jij?
Vrienden kies je, familie krijg je…
Als je familie je vrienden waren, zou je er dan ook mee omgaan? Ja? Heel fijn! Niet? Waarom dan niet en waarom blijf je wel met ze omgaan dan?
Wat kun jij leren van je familie of wat heb je er al van geleerd? Zijn er terugkerende situaties waar je je hele leven steeds weer tegenaan loopt? Wat zegt dat over jou?
Als je bijvoorbeeld altijd probeert om de vrede te bewaren, dat iedereen blij is, hoeveel energie het je ook kost, wat zegt dit dan over jou? Hou je niet van conflicten? Probeer je ze koste wat het kost te vermijden? Want anders? Wat gebeurt er met je als er een conflict is? Hoe voelt dat voor je?
Probeerde je vroeger thuis ook de vrede te bewaren tussen je ouders omdat er anders vaak ruzie was thuis? Of speelt er iets anders? Kun jij je eigen grenzen aangeven? Durf je dit? Mag je dit? Waarom wel of niet?
Wil jij gewoon met je familie om blijven gaan, al vindt je het wat lastig, maar zou je eens willen leren om steviger in je eigen schoenen te staan? Zodat je helemaal jezelf kunt zijn (worden…) ipv je als een ‘klein kind’ aan hun aan te blijven passen?
Vaak reageer je als volwassene nog hetzelfde op bepaalde situaties zoals je deed toen je een klein kind was. Je hebt toen geleerd op een bepaalde manier op dingen te reageren.
Als je bijvoorbeeld iets gevraagd werd, dat je dan altijd een antwoord gaf waarvan je wist dat de ander daar blij van zou worden ipv de waarheid te vertellen. Als je dit nu nog steeds doet ( en dat gaat meestal zonder dat je het door hebt) dan reageer jij dus nog als je kleine kind ipv als de persoon die je nu bent.
Of als er ruzie was dat je dan altijd je oren dicht deed. Je wilde het niet horen. Als je dit als volwassene nog steeds doet, door bijvoorbeeld weg te lopen als er ruzie is, dan reageer je dus ook weer als dat kleine kind. Nee ruzies zijn natuurlijk niet leuk, maar het hoeft niet zo te zijn dat je er standaard maar van weg wilt lopen. Je mag bijvoorbeeld leren om zelf ook te gaan zeggen wat je zeggen wilt, hoe boos een ander ook is.
Ja dat klinkt leuk met die kleine kinderen, maar wat kan ik daar verder mee doen?
Het kan heel fijn zijn om je kleine kinderen (je innerlijke kinderen) datgene te gaan geven wat ze nodig hebben. Werd er nooit naar je geluisterd? Luister dan vanaf nu eens echt naar jezelf. Wat wil jij? Wil jij dat echt of wil je dat zodat iedereen om je heen tevreden is? Kan je hier wel een beetje hulp bij gebruiken dan ben je uiteraard welkom. Tijdens een sessie gaan we er voor zorgen dat de innerlijke kinderen echt datgene krijgen wat ze nodig hebben, zodat jij weer als de persoon die je nu bent, kunt gaan reageren ipv als je kleine kind.
Uiteraard kunnen er in je verdere leven ook situaties met je familie ontstaan waar je ‘last’ van kunt hebben of wat mee wilt doen. Dat kan natuurlijk ook!
Luister naar jezelf, wat wil jij?