Categorie: Uncategorized

Wanneer is iets echt genoeg?
Hoe ver moet iets komen/gaan voordat jij zegt “Stop! Tot hier en niet verder!”?

Met andere woorden, wanneer neem jij de verantwoordelijkheid over je eigen leven?

Er was laatst een dame bij me die niet lekker op haar plek zit op haar werk. En niet pas even, nee al jaren niet…
Toen ik vroeg wat er voor nodig was voor haar om daar weg te gaan zei ze: “Als mijn baas mij gaat uitschelden, dan ben ik gelijk weg”.
Waarop ik zei: “Nou dan zorg je er toch voor dat hij dat gaat doen?” 😛
“Probleem” opgelost toch? 😉
Alleen werkt het zo niet. Nou ja, het kan wel, maar ik denk niet dat iemand daar blij van wordt 😉

Het is makkelijker om een ander de schuld te kunnen geven dan om zelf je verantwoordelijkheid te nemen.

Het is dan alleen zo onhandig dat de ander dan wel moet doorhebben dat jij, in dit geval, dus eigenlijk graag uitgescholden wilt worden zodat jij weg kunt gaan bij je werk. Iets wat jij al tijden/jaren wilt, maar niet zelf doet…
Lijkt me erg lastig voor de ander om dat in de gaten te moeten houden 😉

Dus, wat nou als je leert om zelf je eigen regie over je leven weer te krijgen, je eigen keuzes te gaan maken en jezelf! gelukkig! te maken. Wat heb jij daar voor nodig? Wat houd je tegen om voor je eigen keuzes te gaan staan? Hoe belangrijk vind jij jezelf? Hou jij van jezelf? Mag jij er zijn? Durf en wil jij gezien worden? Hoe belangrijk is de mening van een ander? Hoe belangrijk is een ander ten opzichte van jou?

Neem je eigen verantwoordelijkheid weer terug. Niemand anders doet het voor je. Niemand anders weet wat jij belangrijk vindt, wat je voelt, wat je nodig hebt, waar jij echt gelukkig van wordt.
Tenzij… je het oprecht en duidelijk uitspreekt.

Leer weer te luisteren naar jezelf. Je hebt al je eigen antwoorden in je. Luister naar je gevoel, naar je lichaam. Wanneer jij goed in contact staat met jezelf, met je eigen gevoel, dan weet je steeds duidelijker wat je wel of niet wilt en zul je daar ook steeds makkelijker (weer) naar kunnen handelen.

Je bent hier om jouw leven te leven en niet dat van een ander. Het mag, het is oké, het is goed.

Kom voor jezelf op. Geef jezelf de ruimte.
Je bent het waard!

Waarom is gevoel toch zo’n ondergeschoven iets?
Waarom is het niet belangrijk of mag het er niet zijn?

Zeg jij wel eens tegen een volwassene, die net heel hard gevallen is, iets als:
Ach zo erg is het niet;
Ja hou nu maar weer op met huilen;
Stel je niet zo aan;
of zelfs iets van: Nou dat huilen van je is nu wel weer klaar hoor!
Zou jij dat tegen een volwassene zeggen? Nee?

Waarom krijgen zoveel kinderen dat dan wel te horen?
Waarom is dat toch?

Zo leren kinderen toch dat hun gevoel niet belangrijk is en er niet toe doet?
Want wat leer je iemand hier mee?
Wat ik voel klopt niet, mag niet, mag er niet zijn, is niet oké?
Ik ben niet oké, want wat ik voel mag er niet zijn??

Zou het niet juist de basis moeten zijn dat je goed bent zoals je bent? Met alles wat je voelt en ervaart?

Nee blijkbaar niet… Tenminste, zo is het de meesten van ons niet aangeleerd..
Niet bewust, gelukkig, maar wel onbewust!

Hoe komt dat dan toch?

Mensen vinden het vaak moeilijk om met emoties om te gaan. Met emoties van anderen, waardoor ze het vaak snel proberen af te kappen, zodat ze er zelf geen last van hebben, want hoe ga je met emoties van anderen om? Hoe moet je dat oplossen? Hoe stopt het zo snel mogelijk? Wat moet ik er mee? Help ik heb geen idee, ik wil gewoon dat het stopt!

En ook met hun eigen emoties omgaan vinden mensen moeilijk, want hoe ga ik er mee om? Hoe moet ik het oplossen? Hoe stopt het zo snel mogelijk? Wat moet ik er mee? Help ik heb geen idee, ik wil gewoon dat het stopt!

Hmm, lijkt me dat hier nog wel het een en ander te winnen valt 😉 toch?

Wat doe jij, of wat gebeurt er met jou, als iemand anders zijn emoties toont? Blijdschap vinden mensen vaak nog wel makkelijk om mee om te gaan, maar wat als iemand boosheid, angst of verdriet toont? Wat gebeurt er dan met jou?
Heb je het gevoel dat je het dan moet oplossen voor de ander? Moet sussen? Moet laten verkleinen?
Zou het fijner zijn als de ander gewoon doet alsof alles goed met hem/haar gaat…?
Of mag het gevoel van de ander er gewoon zijn en mag de ander zich uiten en gehoord worden?

Zit jij zelf altijd te wachten op een oplossing van iemand anders, of wil je gewoon gehoord worden? Wil je dat iemand gewoon even naar je luistert en jou de ruimte geeft om datgene waar jij mee zit te kunnen uiten?

Zullen we dit dan ook eens bij de kinderen gaan doen? En natuurlijk ook bij alle andere mensen, jong, oud, iedereen wil graag gezien en gehoord worden. Laten we elkaar de ruimte hiervoor geven en geef jezelf hier natuurlijk ook de ruimte voor!

Wil jij graag jezelf kunnen uiten, zonder oplossingen/ het valt wel mee/ het komt wel goed / stel je niet zo aan / het is niet zo erg joh / andere mensen hebben het veel slechter dan jij / het kan altijd erger.. te horen? Geef dit dan aan aan de ander, dan weet diegene ook waar hij aan toe is!

Het leven wordt zoveel makkelijker als gevoelens er gewoon mogen zijn en als je goed leert communiceren. Als je uit wat je wilt, wat je verwacht, wat je voelt en wat je wel of niet wilt.
Doe het eens, je kunt het!

Wat wil ik?

Dit is de belangrijkste vraag die ik de vrouwen die bij mij komen leer.
Wat wil ik?
Hoe vaak vraag jij je dit af?
Zo af en toe? Wekelijks? Bijna nooit? Maandelijks? Soms? Dagelijks? Duizend keer per dag?
Ik hoop voor jou op een van de twee laatste punten, maar helaas vragen de meeste mensen zich dit bijna nooit of maar af en toe zich af.
En waarom? Ja waarom eigenlijk?
Waarom zou je niet bij alles wat je doet even stil kunnen staan om na te gaan of je datgene wel echt wilt? Waarom is dat wat jij wilt eigenlijk zo onbelangrijk in onze maatschappij?

Vind je het zelf überhaupt wel belangrijk om je bij alles af te vragen: Wat wil ik?

Vind jij jezelf überhaupt wel belangrijk? Of nog beter, wat vind jij eigenlijk van jezelf?
En wat denk je dat anderen van je vinden? Hoe zullen ze over je denken? Hoe kom je op anderen over? Hoe belangrijk is dat voor jou?
Wil je graag een ander tevreden en te vriend houden? Wil je graag dat een ander vindt dat je hard werkt? Dat je goed je best doet? Dat je een bikkel bent? Dat je een leuk persoon bent? Dat je doet wat je denkt dat de ander van je verwacht, dat je naar de ander luistert en dat je doet wat er van je gevraagd wordt?

De meeste vrouwen die bij me komen zijn zo hard bezig met hun aandacht op hun omgeving te richten, om maar iedereen (onbewust) tevreden te houden, dat ze daardoor geen aandacht meer voor zichzelf overhouden en dus geen rekening houden met de vraag: Wat wil ik?

Gelukkig voor hun komen ze dan bij mij terecht 😉 en leer ik ze weer bij zichzelf te komen.
Hun focus te verleggen van op iedereen om zich heen naar zichzelf. Weer contact met zichzelf te kunnen maken. Hun grenzen zo weer aan te velen. Überhaupt (weer) te gaan voelen.
En zo uiteindelijk weer zichzelf de vraag te kunnen en mogen stellen bij alles! wat ze doen: Wat wil ik?
En hierdoor ook weer de volgende vragen voor zichzelf te kunnen beantwoorden: Wie ben ik, wat kan ik en wat voel ik.

De oplossing klinkt zo simpel (en met de juiste begeleiding is dat het ook), maar is het niet vreemd dat zoveel mensen hier mee worstelen?

Zoveel mensen krijgen tegenwoordig een burn-out… en wanneer krijg je in het algemeen een burn-out? Als je over je grenzen heen gaat. En dat heeft niets met alleen maar werk te maken, ook privé. Je bent op je werk en in je privé situatie nu eenmaal een en dezelfde persoon!
Maar goed, doordat je elke keer over je grenzen heen gaat, vraag je je dus ook elke keer niet! af: Wat wil ik.
Of in ieder geval handel je daar dan niet naar, anders zou je je grenzen wel aangeven 😉

Hoe komt het dan toch dat het voor veel mensen zo lastig is om hun grenzen aan te geven? Of zelfs om ze überhaupt zelf te weten en te voelen? Waar komt dat vandaan?

Kijk ik ga bij elke vrouw die bij me komt naar de basis van het probleem. Hoe komt het dat je je grenzen niet aangeeft, niet voelt, niet weet? Wat zit daar achter? En vooral wat heb je er voor nodig om wel je grenzen te gaan voelen, ervaren en aangeven?
Maar dit komt dus bij elke vrouw die bij me komt weer terug.
Maar wat als we nou eens naar de basis van het algemene probleem gaan kijken en daar wat aan zouden kunnen gaan doen? Hoe komt het toch dat mensen het zo lastig vinden om hun grenzen aan te geven? Om te voelen en weten wat ze willen? Om vooral met een ander bezig te zijn in plaats van met jezelf?

Kijk, iedereen heeft zijn eigen opvoeders en leefomgeving enz en dat is bij ieder kind verschillend.
Maar wat de meeste kinderen wel gemeen hebben is dat ze vanaf 4 jaar naar school gaan.

School, een systeem waar je kinderen van alles kunt leren.
Maar ook een systeem waarin kinderen (onbewust!) leren dat het niet belangrijk is wat ze zelf willen, voelen of denken…

Hmmm, wat is dat nou voor iets raars? Wat vindt je er van om dit zo te lezen?
Het gaat er op school namelijk om dat je als kind datgene doet wat de leraar op dat moment van je verwacht.
Wil je lekker buiten spelen op het moment dat je moet leren spellen, helaas voor jou, maar je moet gewoon meedoen met de les…
Wordt je onzeker van de rekenlessen omdat je denkt dat je het niet kunt en daardoor niet meer wilt rekenen? Helaas voor jou, maar je moet gewoon meedoen met de les…
Vind je de geschiedenislessen super leuk en wil je er wel uren mee door gaan, helaas voor jou! Maar na een uurtje moet je weer interesse tonen in iets anders…
Worden alle prikkels van een klas met 25 of 30 kinderen je teveel en wil je even rust en alleen zijn, helaas voor jou, maar je moet gewoon meedoen met de les…
Eigenlijk moet je dus op elke moment interesse en zin hebben in datgene wat de leraar op dat moment van plan is. Heb je dat niet, wil je het dan niet, vind je het niet leuk, krijg je er buikpijn van, vind je het spannend, eng, of wil je juist uren doorgaan met het vorige lesonderdeel, helaas voor jou, je moet gewoon meedoen met de les..
Dit geeft dus eigenlijk aan dat het niet uitmaakt wat jij als kind op dat moment wilt, voelt of denkt. Het gaat er om dat jij meedoet met de rest. Dat jij doet wat de “baas” je op dat moment oplegt en wil je niet meedoen, spreek je de leraar tegen of ga je onrustig lopen te wiebelen of uit het raam lopen te staren, dan kan het nog zijn dat je nog straf krijgt ook…
Eigenlijk wordt je dus gewaardeerd  om datgene te doen wat een ander op dat moment van je verwacht en daar wordt je dan ook nog eens op beoordeeld..

En nee, dit is zeker geen sneer naar de juffen en meesters, want ik geloof oprecht dat ze het beste met de kinderen voor hebben, maar ook zij zitten vast aan de regels van het schoolsysteem.

Het is vast allemaal ooit bedacht met goede redenen, maar wat denk jij wordt het niet eens tijd om dit systeem eens te veranderen?
Want hoe fijn zou het zijn als je in de basis gewoon goed bent zoals je bent? Dat je dit gewoon elke dag zo mag ervaren? Dat er naar je geluisterd wordt, dat wat jij vind denkt en voelt er toe doet?
En dat je daar niet eerst van alles voor hoeft te leren, te kunnen, te bewijzen en te doen?

Hoe fijn zou het zijn als er ruimte zou komen voor iedereen om zijn of haar antwoorden te leren vinden op de vragen: wie ben ik, wat kan ik, wat wil ik en wat voel ik?
Waarom zouden we dat kinderen niet al leren als ze nog klein zijn? Waarom ontdekken de meeste mensen dit pas wanneer ze een jaar of 30 of ouder zijn? Is dit niet zonde van die jaren daarvoor?

Het leven draait er toch juist om om gelukkig te zijn? Maar als jij niet weet wat je wilt, denkt of voelt, hoe kun je dan wel weten wat je gelukkig maakt?

Kijk en al deze informatie die gaat over de kinderen in de wereld, die gaat eigenlijk ook over jou.
Over je innerlijke kind.
Hoe werd er met jou omgegaan toen je een kind was? Werd er naar je geluisterd? Mocht je zijn wie je bent? Mocht je doen wat je wilde of moest je perse doen wat een ander je opdroeg? Mocht je je gevoel tonen? Mocht je je uitten? Mocht je een weerwoord hebben? Mocht je feedback geven?
Wat zou jij willen voor dit innerlijke kind, dit deel van jou? Zou je naar jezelf willen gaan luisteren? Zou je willen voelen wat je voelt en zou jij je grenzen willen kunnen aangeven.

Dus met andere woorden, zou jij duizend keer per dag antwoord willen kunnen geven op de vraag: Wat wil ik?
En zou jij daardoor meer naar jezelf gaan luisteren, daarnaar gaan handelen en zo ook meer je stem gaan laten horen?
Het is oké om te zeggen wat je denkt, voelt en wilt ook al is een ander het er soms niet mee eens. Dat kan, want diegene heeft dan waarschijnlijk een ander antwoord op zijn of haar vraag: Wat wil ik. En dat is oke. Zolang je maar blijft communiceren, maar dat is weer een ander verhaal 😉

Dus, vraag jezelf maar eens duizend keer per dag af: Wat wil ik? Doe het maar eens, je bent het waard en..
je bent perfect, precies zoals je bent!

Heb jij dit wel eens tegen iemand gezegd? Of heeft iemand dit wel eens tegen jou gezegd?
Heb je überhaupt wel eens van dit woord gehoord? Het lijkt mij toch het tegenovergestelde van kinderachtig. Toch?

Lees verder “Doe niet zo volwassenachtig!” →

Zelf nadenken.
Wanneer heb jij dat voor het laatst gedaan?

Rare vraag toch? Een mens denkt toch overal over na? Ja de meeste mensen wel 😉
Wat zal ik aandoen, zal het zo gaan regenen, zal ik bananen of appels kopen, wat zal diegene van mij vinden, ben ik wel goed genoeg, kan ik dat wel? Enz, enz, zo gaat het de hele dag door.
Gelukkig maar, want dat betekend dat je hersenen het tenminste doen 😉

Maar als een ander iets tegen je zegt, neem jij dat dan vaak zomaar aan?
Als iemand op je werk bijvoorbeeld zegt “Ik geef deze opdracht aan iemand anders, want ik denk dat jij dit niet kunt”. Wat denk jij dan? Ow oke, hij zal wel gelijk hebben. Of uhh ik kan dat vast wel, maar toch zeg je niets. Of zeg je er wel wat van?
Of als iemand iets zegt als “Ohh ik vind dat toch zo’n slechte verkoper” of “Vanaf nu lopen we alleen nog maar aan de rechterkant op straat want dat is gezonder” of “Die tandpasta moet je niet kopen hoor, die is vies” of “Als ik jou was zou ik dat echt niet doen, dat gaat nooit goed”.
Hoe zou jij hier op reageren? Hoe reageer jij überhaupt op mensen die dingen tegen je zeggen? Of berichten waarin je dingen leest. Neem jij alles voor waar aan of slinger je je eigen hersens aan om daarna zelf een beslissing ergens over te maken?

Hou eens in de gaten of je doorhebt wanneer je “zomaar” iets aanneemt of dat er toch een stemmetje in je hoofd is die je iets wil vertellen.
Luister dan eens naar dat stemmetje. Dat is je eigen stem en die is heel waardevol!

Helaas hebben veel mensen gedurende hun leven geleerd om niet naar dat stemmetje te luisteren. Dat begint vaak al van kleins af aan. Hoe vaak dient een kind niet datgene te doen wat een volwassene wil of bedacht heeft? Nee jij kan dat niet, ik doe het wel. Of nee ik doe jouw je jas aan, want anders duurt het veel te lang. Hup doorlopen, dit is toch niet interessant!
Of dat je als kind in de klas (bijna) altijd naar de leerkracht dient te luisteren. Je leert om op dat moment iets te doen wat een leerkracht graag wil. Wil jij op dat moment lekker buiten spelen, of tekenen of wiskunde maken ipv duits praten, dan is het jammer de bammer. Zo zit het schoolsysteem niet in elkaar. Kort gezegd hoor je te doen wat een ander op dat moment wil dat jij doet. En wat jij daar dan van vindt doet er niet toe, daar is eigenlijk geen ruimte voor. Hierdoor verdwijnt je eigen stemmetje vaak een heeeeel eind naar de achtergrond.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je van deze situaties mee zult maken, waardoor het steeds moeilijker wordt om naar je eigen stemmetje te blijven luisteren en daar naar te handelen.

Veel mensen leren hierdoor dat als een ander zegt dat ze iets moeten doen, dat ze dit dan ook doen en veelal zonder zelf nog na te denken wat ze er zelf van vinden. Want als jij doet wat een ander zegt, dan is die ander blij en laten mensen het nou net fijn vinden om anderen blij te maken/tevreden te houden…
Klinkt gek eigenlijk hè? Maar zo werkt het wel.

Het jammere is alleen, dat je dan vaak vergeet om jezelf blij te houden! Leuk hoor als iemand anders blij wordt als jij doet wat diegene wil of zegt, maar als jij daar niet blij van wordt, voor wie doe je het dan?
Zou het niet veel fijner zijn om vooral jezelf blij te kunnen maken en houden?

Maar het mooie is, dat stemmetje verdwijnt nooit! Hoe hard het misschien ook weggedrukt is, het is er nog steeds. Het is nu alleen aan jou om weer naar je eigen stemmetje te gaan luisteren en er zo uiteindelijk ook weer naar te kunnen handelen!

Dus, succes met het luisteren naar je eigen stem, zelf na te denken en hier naar te handelen!
Je kunt het en je bent het waard! Maak jezelf gelukkig! 

In deze tijd, waarin veel vooral gefocust is op angst, is het super belangrijk om  juist je focus op positieve dingen te leggen.

Ja er is iets aan de gang wat niet leuk is, of hoe je het ook maar noemen wilt, maar moeten we daar nou echt de hele dag door aan herinnerd worden? En dan ook nog vooral met de focus op het negatieve? Ik keek al jaren geen nieuws meer, juist omdat dat alleen maar over negatieve dingen gaat. Maar zelfs de praatprogramma’s zijn tegenwoordig voornamelijk op angst en paniek en al het negatieve wat er speelt gefocust. Nou die kijk ik nu dus ook niet meer haha!
Veel meer dan boer zoekt vrouw blijft er voor mij dus niet over 😉
En het is heus niet dat ik daardoor niet op de hoogte ben van wat er speelt. Nee ik check zelf af en toe wat nieuwspagina’s online en dan kies ik zelf wat ik er van wil lezen of niet.

Maar er zitten ook goede kanten aan deze vreemde periode, maar die hoor je bijna niet in het nieuws. Dat verkoopt namelijk niet. Nee, angst verkoopt! En daarom hoor je vooral de angstige kanten, maar wat je aandacht geeft groeit, dus hoe meer je je focust op alle angstige dingen, hoe meer angst je zult ervaren.
(Gelukkig geven andere programma’s al wel wat meer aandacht aan de positieve dingen die gebeuren 🙂 ).

Dusss als we nou eens meer onze aandacht gaan focussen op positieve dingen! Want, zoals ik net zei, alles wat je aandacht geeft groeit, dus hoe fijn zou het zijn om weer meer positiviteit te kunnen ervaren in deze vreemde periode?

Positieve dingen waar ik op dit moment dankbaar voor ben zijn:

• De vogels die zo hard fluiten de hele dag!
• De rust die ik ervaar als ik in mijn tuin zit. Geen auto’s, bussen of weet ik veel wat voor een achtergrondgeluid.
• Het samenzijn met mijn kindjes! <3
• Dat ik volwassenen met hun kinderen voorbij zie fietsen, terwijl ze dat normaal gesproken niet doen omdat ze dan aan het werk zijn.
• Kamperen in Tuinesië.
• De vele beren voor de ramen zodat kindjes op berenjacht kunnen gaan!
• Het zonnetje dat zo heerlijk schijnt!
• Dat mensen weer meer de natuur intrekken en deze dus weer meer leren te waarderen!
• Nog meer met aandacht naar mezelf kijken. Wat heb ik nodig? Hoe voel ik me?
• Beeldbellen 🙂
• Überhaupt de rust die ik ervaar. Geen druk en prikkels meer van buitenaf!!
• Genoeg wc papier in huis hebben 😛

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Waar ben jij dankbaar voor op dit moment?
Maak eens een lijst voor jezelf waar je dagelijks positieve dingen op kunt schrijven. Leg deze lijst in het zicht zodat je er elke keer naar kunt kijken en dus elke keer weer aan positieve dingen herinnert zult worden!

Want nogmaals, alles wat je aandacht geeft groeit, dus aan jou de keus of je het positieve of het negatieve gevoel wilt laten groeien….
Ikzelf weet wel waar ik voor kies!
En nee het is niet altijd makkelijk om op het positieve gefocust te blijven, maar het is wel mogelijk om je focus er elke keer weer naartoe te brengen 🙂

Succes!

Vanaf welke leeftijd ben je eigenlijk een volwaardig mens waar rekening mee gehouden dient te worden?
Hmmm, wat zal het zijn, vanaf een jaar of 10 of zo? Of 18? 30? Of heb jij een ander idee?
Ik heb namelijk echt geen idee… kinderen moet toch immers naar de volwassene luisteren? Die weten wel hoe het zit toch? Die weten wel wat wel en niet mag en hoort en verder moet het kind gewoon naar de volwassene luisteren… Toch?

Vanaf welke leeftijd kan een kind dingen aangeven, mag het echt zeggen of laten zien wat het ergens van vindt en dat je er dan ook echt naar luistert en handelt? En dan niet soms, maar zo ongeveer altijd…
Hoor jij de onderstaande zinnen ook regelmatig?

Stel je niet zo aan! Je zit nu maar te zeuren hoor! Hou eens op met dat huilen! Kinderen die vragen worden overgeslagen! Kom op zo erg is het ook weer niet hoor! Nou nu is het wel klaar met dat gepiep van je! Niet huilen, nergens voor nodig! Niet aanstellen, je moet dit gewoon doen! Er is niets aan de hand! Het is helemaal niet spannend! Je moet doen wat ik zeg! Nu heb je wel genoeg gehuild! Kom hup gewoon doorgaan dan is het zo voorbij…

Zo. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Hoe zou jij het vinden als iemand zulke dingen tegen jou, als volwassene, zou zeggen? Als jij iets spannend, verdrietig, of weet ik veel wat vind en je krijgt dan zulke reacties te horen. Niet aanstellen, gewoon doorgaan… Wat zou dat met je doen?
Hoe denk je dat dat voor een kind zou zijn? Of een baby? Tja, maar baby’s snappen dat toch allemaal nog niet… Toch??

Oke, maar al deze bovenstaande zinnen zijn dingen die volwassenen zomaar tegen kinderen zeggen… en waarom? Omdat ze zelf niet met emoties om kunnen gaan, dus leren ze hun kinderen hetzelfde:

Wat jij voelt is niet belangrijk/klopt niet/is onzin.
Je moet doen wat ik vind…

En zo leren ze dat ze niet op zichzelf kunnen vertrouwen, want het klopt toch niet wat ze zelf ervaren en zo wordt er dus eigenlijk ook geen rekening met ze gehouden.
De volwassene geeft het kind aan dat het niet klopt wat hij/zij voelt, denkt, doet of wil.
Hierdoor leren de kinderen zich (onbewust) aan te passen aan anderen, zodat ze die niet tot last zijn. 
Jammer genoeg zijn ze ondertussen wel zichzelf tot last en raken ze uiteindelijk het gevoel/contact met zichzelf kwijt…

Hoe doe jij dit eigenlijk als ouder zijnde? Begin je al een schuldgevoel te krijgen? 😉 Nergens voor nodig. Jij wist waarschijnlijk ook niet beter! De oudere generaties spraken bijna nooit over gevoelens. Toen moest je echt niet zeuren en gewoon doorgaan en gevoelens bleken bijna niet belangrijk om rekening mee te houden…
Gelukkig is het leven nu anders dan toen en dus kunnen we ook anders met gevoelens omgaan. Ze mogen er eindelijk gewoon zijn! En niet alleen voor/bij de volwassenen, maar juist ook voor/bij de kindjes van nu!

Hoe was dit voor jou? Hoe ging het er vroeger thuis bij jou aan toe? Werd er naar je geluisterd? Telde je stem, je mening? Mocht je er zijn? Mochten je emoties er zijn? Deed je er toe? Werd er rekening met je gehouden?

Hoe zou het voor je zijn geweest als er, vanaf het moment dat je geboren werd, er gelijk echt naar je geluisterd zou zijn. Je als een volwaardig mens behandeld zou zijn en niet als “maar een kind”? Zou jij dan geleerd hebben om ook naar jezelf te kunnen luisteren en zo dus rekening met jezelf te kunnen houden?

Weet je, gevoelens zijn lastige dingen, vooral als je zelf niet geleerd hebt hoe je naar je eigen gevoel kunt luisteren en hoe je er mee om kunt gaan. Maar probeer het vanaf nu eens. Luister naar jezelf, wat wil jij en vooral wat voel jij? En probeer dit ook eens bij anderen. Luister naar anderen, geef een ander oprechte aandacht en luister oprecht naar een ander. 
En doe dit alsjeblieft vooral ook bij kinderen, ze hebben het zo nodig om zichzelf te kunnen zijn! 🙂

Laat de ander zijn/haar emoties mogen hebben. Als een kindje huilt, dan zou je bijvoorbeeld iets kunnen zeggen van: ik zie dat je verdriet hebt, wat is er aan de hand? Of als het boos is, zegt dan iets van, ik zie dat je boos bent, het is ook niet leuk als iemand je mooie blokkentoren kapot maakt hè? Uiteraard werkt dit bij volwassenen gewoon hetzelfde. Ja kinderen zijn net echte mensen 😉
Erken de ander in zijn/haar gevoelens! Hierdoor geef je de ander de ruimte om zijn/haar emoties te uiten en is het daarna ook sneller weer oké. Alles wat je onderdrukt komt er uiteindelijk harder uit, dus kun je het maar beter op het moment zelf toelaten 🙂

En als laatste, erken ook je eigen emoties! Voel maar eens goed wat er in je speelt, hoe jij reageert op en in situaties. Wat doet iets met je, hoe ervaar jij dat gevoel, waar voel je het in je lijf?
Je bent het namelijk zo waard om rekening met jezelf te houden!

Probeer het maar eens. Succes!