Beide mega hip and happening tegenwoordig!
Heb jij al eens een burn-out gehad? Of zit je er tegenaan?
Of zou je wel eens een burn-out willen? Heerlijk toch, lekker thuis zitten en niets doen…?
Nou als je echt een burn-out hebt, dan piep je wel anders. Of dan piep je misschien wel helemaal niet meer. Dan ben je op, op en nog eens op. En waarom? Nou om alles, door alles, alles is te veel, te vermoeiend, te zwaar, te te te!
Oke en dan kom je thuis te zitten en dan. Paar weekjes rustig aan doen, lekker bijslapen en dan hop weer aan de slag.
En dan moet het wel weer goed gaan, toch?
Of zit je enige tijd later dan weer met hetzelfde liedje?
Mensen die een burn-out hebben gaan vaak over hun grenzen heen en vaak laten ze hier niets van merken. Meestal weten ze niet eens waar hun grenzen überhaupt liggen. Weet jij dat wel? Of denk je te weten van wel maar handel je er niet naar?
Veel hooggevoelige mensen hebben ook moeite met het aangeven van hun grenzen.
Veelal hebben mensen vroeger geleerd om niet naar hun gevoel te luisteren, maar om maar door te gaan!
Want dingen moeten, je moet luisteren, je moet doen wat je opgedragen wordt, je moet doen wat er van je verwacht wordt, je moet werken, je moet veel vrienden hebben, je moet 20 dingen tegelijk kunnen, iedereen moet je aardig vinden, enz enz..
Logischerwijs ligt een burnout dan al snel op de loer. Als je hooggevoelig bent heb je vaak momenten nodig om weer op te laden. Om weer terug te komen bij jezelf. Maar als jij constant je grenzen over gaat/laat gaan en dus niet je rustmomenten pakt, tja dan kun je op een gegeven moment je batterij niet meer opladen. Je houdt het dan nog wel een tijdje vol, maar na een poosje is het toch klaar. Op. Over en uit! Ik doe niet meer!
Heel vervelend allemaal, maar wel een zeeeeer duidelijk signaal van je lichaam dat het nu echt allemaal veel te veel is!
Het is tijd om weer echt te gaan luisteren naar je lichaam en om te gaan doen wat jij wilt! (het was eeuwen geleden hier al tijd voor, maar nu heb je eigenlijk geen keuze meer…)
Is het echt nodig om tegen alles en iedereen maar ja en amen te zeggen? Of kan het ook anders?
Hoe mooi is het dat je lichaam dit duidelijk probeert te maken? En hoe fijn zou het zijn om hier weer naar te kunnen luisteren? Op elk moment, elke dag, altijd? Dat klinkt toch fijn? Of ook eng?
De meeste vrouwen die bij mij met een burn-out komen zijn hooggevoelig. En vaak vinden ze het ook rete spannend om aan zichzelf te werken, want dan? Je weet niet wat je kunt verwachten, maar je weet wel dat hoe het nu met je gaat dat je dat niet meer wilt. Dus wat dan?
Tja dan toch maar de sprong wagen? Want wat heb je te verliezen… En achteraf, nou ja meestal tijdens het proces al, zijn ze zo dankbaar voor de veranderingen die ze zelf teweeg brengen! Ze zien weer in wat ze zelf kunnen en willen en voelen en dan… ja, dan zit je weer op de goede weg! De weg van je eigen grenzen voelen, ervaren, weten en aangeven!